در جست و جوی حقیقت

در  نشست صمیمی با دوستان شرکت کننده در سطح دوم دوره حیات اندیشه به توضیح و تشریح مقاله "جادوی پنهان و خلسه نارسیسی" پرداختم.

عزیزان موسسه مسیر، مهم ترین مباحث جلسه را اینگونه فهرست کرده اند:

• اگر رسانه یک ابزار است، چرا هنوز نتوانسته‌ایم از تلویزیون و سینما آنچنان که شایسته است استفاده کنیم؟ این نقطه آغاز صحبت شهید آوینی در حوزه سینما است.
• اگر قرار بود #سینما صرفا یک ابزار باشد و مانند هر #ابزار دیگری همچون مداد، صندلی و ... از آن بهره ببریم، پس چرا بعد از گذشت ۳۹ سال از انقلاب اسلامی ما نتوانستیم آنچنان که باید از آن استفاده کنیم؟
•  آیا رابطه مخاطب با سینما بر اساس اختیار است یا اجبار؟ آیا میان مخاطب و سینما #دیالوگ برقرار است یا مونولوگ؟ آیا همین چک کردن ساده گوشی‌های همراه بر اساس آگاهی و اختیار انجام می‌پذیرد یا عاملی دیگر ما را بصورت ناخودآگاه به این عمل وادار می‌کند؟ اصلا آیا ما امیر رسانه‌ها هستیم یا اسیر رسانه‌ها؟!
• در برخی مواقع مخاطب در مواجهه با رسانه می‌پندارد که در حال توجه و فکر کردن است در حالی که به شدت تحت تأثیر محتوای آن قرار گرفته و نمی‌تواند آنطور که باید بیاندیشد.
•  نیل پستمن در کتابش بیان می‌کند جذابیت و تصاویر متفاوت و متحرک تلویزیون کودک را طوری رشد می‌دهد که او عادت می‌کند به جای آن کنجکاوی‌های شیطنت‌آمیزی که هر کودکی دارد و به سمت آن می‌رود دچار یک #بی_تفاوتی و رشدی سطحی شود.
• شأن انسان بالاتر از آن است که به اسباب و وسایل #تعلق پیدا کند. رشد انسان در مسیر تعالی به سوی حق و مدارج نهایی آن، به قطع تعلق نسبت به اشیا و یأس از اسباب منتهی خواهد شد. شهید آوینی بحث را کاملا توحیدی مطرح می‌کند و #مک لوهان و دیگر اندیشمندان را کنار می‌گذارد و رشد را تماماً مد نظر قرار می‌دهد و می‌گوید #رشد تفکر دینی یعنی قطع تعلق از هرچیزی غیر از خدا. آوینی در پایان می‌گوید: «پیشنهاد ما آن نیست که ابزار تکنولوژیک را به دور بیاندازیم. آنچه که ما باید خود را از آن در امان نگه داریم مرعوب و مفتون شدن در برابر تکنولوژی است و فقط در این حالت است که می‌توان بدون وابستگی از علوم رسمی و محصولات تکنولوژیکی آن در خدمت غایات مقدس دینی سود جست».